Waarom ik doe wat ik doe…

Vandaag een incident tussen twee jongens op school waarbij een emotionele uitbarsting het gevolg was. Ik sprak de boze jongen op de gang aan en het enige wat hij uit kon brengen was: “Hij bemoeit zich met mij en daar ben ik helemaal klaar
mee!”.  Ik vroeg de jongen wat hij dan verstond onder ‘bemoeien’. Nou gewoon dat hij iets zegt tegen mij. “Oh oké” zei ik. “En als ik nou aan jou vraag: “Hoe gaat het met jou? ”Bemoei ik me dan ook met jou?” “Nee, zei de jongen, want jij wil weten hoe het met mij gaat.” “oké” zei ik. “Maar wanneer vind jij dat iemand zich met jou bemoeit en wanneer vind jij dan dat iemand gewoon iets wilt weten of iets zegt?” Daar moest de jongen even over nadenken. Ik vervolgde mijn vraag. “Zou het kunnen

zijn dat jouw klasgenoot ook gewoon iets wilde weten?” “Ik vond het gewoon irritant dat hij dingen aan mij vroeg.” “En ben je nu nog steeds boos op hem?” “Ja!”. “Weet je wat toevallig is”, zei ik, “ik heb straks een gesprek met de andere jongen. Wil jij misschien dan ook even aansluiten?” “Ja”, zei hij, “dat wil ik wel.” “Misschien kan jij hem dan uitleggen wat jij niet fijn vond?”

En daar zaten we. Met z’n drieën. Om het gesprek op gang te brengen stelde ik een paar vragen. Het enige wat ik daarna deed was luisteren en kijken. Wat een prachtig gesprek tussen deze jongens. Ze luisterden naar elkaar, vroegen door wanneer er iets gezegd werd en pakten beide de regie over hun eigen aandeel. Wat kan ik hiervan genieten!
Als coach sta ik naast het kind, als coach draag niet ík de oplossing aan, dat doen kinderen zèlf! Ik mag getuige zijn van dit mooie helende proces. En dat is nou precies wat mij zo gelukkig maakt en daarom doe wat ik doe.