Van binding naar verbinding

Je gezin, je buurt, je sportvereniging, je school, je werk….allemaal voorbeelden van systemen waarin ons leven zich afspeelt. Of misschien beter gezegd, systemen waarin jij jezelf ontmoet en je leven leeft en beleeft.
Heb je ooit jouw systemen wel eens onder de loep genomen?

Eén van de basisprincipes van een systeem is binding. Het is écht de moeite waard om eens in te zoemen op jezelf binnen de systemen waarin jij leeft. Ja natuurlijk is daar sprake van binding tussen jou en anderen. Sommige mensen krijgt je er zelfs ‘gratis’ bij zeg ik wel eens. Zij zijn er en zijn onderdeel van jouw systeem. Of je dat nu wilt of niet. Tot zo ver de binding. Maar hoe staat het met de ‘ver’-binding binnen jouw systemen?
Het wezenlijke verschil tussen binding en verbinding zit ‘m in het échte contact tussen jou en de ander. Hoe verbind jij je met de mensen in jouw systeem? Kan jij de ander zien en horen? Weet jij wat er bij de ander leeft?

Luc Stevens benadrukt niet voor niets op te voeden vanuit (een veilige) relatie, vanuit verbinding. Want dat is de basis van waaruit jij als opvoeder kan werken met kinderen en een kind zich kan ontwikkelen. Maar wat als die relatie even niet zo lekker loopt en de verbinding onder druk komt te staan? Je loopt allemaal wel eens tegen gedrag aan van een ander wat maakt dat jij botst met diegene. Het is op die momenten zo veel makkelijker om uit verbinding te gaan met die ander. Het lijkt de weg van de minste weerstand. Het vervelende is alleen dat het niets oplost. Het is juist schadelijk voor de relatie. Populaire uitspraken als: ‘Ik ben helemaal klaar met jou’ impliceren direct dat de verbinding onder druk komt te staan. Uit verbinding gaan heeft tot gevolg dat je steeds verder van elkaar verwijderd kan raken en dat er op den duur alleen nog maar binding overblijft. Omdat je met elkaar in het systeem bent en er niet altijd zo maar uit kan stappen en toch met elkaar verder moet zijn wij mensen nog al eens geneigd om een machtspositie in te zetten om de ander alsnog denken te kunnen bereiken. Het funeste is alleen dat de inzet van macht je alleen maar verder van de ander doet komen te staan.
In gesprekken met kinderen, leerkrachten en ouders is mijn doel altijd samen op zoek te gaan naar de verbinding met het kind. Je kunt niet klaar zijn met een kind. Want het kind en jijzelf zitten in het systeem waarin je met elkaar bent verbonden. Bovendien heb je als kind niet heel veel keus om je systeem te verlaten. En juist daarvoor heb jij als opvoeder de plicht om te blijven zoeken naar dat wat jou met het kind verbindt door écht te luisteren en het kind te zien en horen. Dat het regelmatig ‘schuurt’ dat mag. Ook is het van belang om onszelf te blijven realiseren dat de ander en of dat nou een kind is of een volwassene een groot stuk van jou ‘zijn’ spiegelt en wat jij als opvoeder nog hebt te leren. En laten we eerlijk zijn; er zijn geen grotere spiegels dan kinderen. Vaak communiceren kinderen (onbwust) met hun gedrag omdat zij iets duidelijk willen maken waar ze (nog) geen woorden voor hebben. Aan ons dus de taak om heel goed naar kinderen te blijven luisteren en kijken, te reflecteren op onszelf en te blijven investeren in de verbinding. Zéker in deze tijd. We leven in een maatschappij waarin we elkaar een beetje lijken kwijt te zijn geraakt. Juist in een maatschappij waarin we zó hard werken dat we onszelf soms voorbij rennen en ‘geen tijd hebben’ is het van grootste belang dat we de ’tijd nemen’ om elkaar te zien en horen en te blijven investeren in verbinding.